Bugün uzun bir aradan sonra ilk iş günüm...çalışmayı, evden dışarı çıkmayı özlemiştim..
geçen haftaki talihsiz kreş denememiz bizi oldukça yıprattı...bu haftaya hızır gibi yetişen anane ve dedeyle başladık...ve iyiki varlar diyor başka da birşey diyemiyorum..
öğle arası görmeye gittim kızımı, yine bırakıp gittim tribi yaptı ama bu sefer gözlerinin içindeki gülücük sönmemişti...önemli kısmı böylece atlatmış olduk...
buna gönül rahatlığı ile alıştırabilirim evet..peki anane yerine bakıcıya nasıl bırakırım, o kısmı hala bilmiyorum..
bu hafta sakin ve dinlenerek geçsin istiyorum..sonra düşünmeye başlayabiliriz tekrar..sanıyorum asıl zor hayat şimdi başlıyor...bu yükü omuzlarımda o kadar net hissediyorum ki...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder